بررسی فراوانی و نوع حوادث عشایر چهارمحال بختیاری در نیمه اول سال ۱۳۹۳

زمینه و هدف: حوادث به عنوان دومین علت معلولیت ها و یکی از مشکلاتی است که می توانند سبب اختلالات جسمی و روحی - روانی و در موارد شدیدتر منجر به مرگ گردد پس ابتدا باید خطرات را شناسایی نمود تا بتوانیم بر اساس آن راه مقابله و حذف خطر را پیشنهاد کنیم بنابراین این طرح به منظور بررسی فراوانی و نوع حوادث در بین قوم عشایر انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی است که در نیمسال اول سال در استان چهارمحال بختیاری بر روی 534 نفر عشایر صورت گرفته است. برای جمع آوری داده ها از شیوه مصاحبه استفاده شد که بر اساس چک لیستی که از پیش تعیین شده بود داده ها جمع آوری شد و در نهایت داده ها توسط آمار توصیفی و با استفاده از نرم افزار 19 spss v. مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: براساس نتایج حاصل از این پژوهش، از 534 فرد عشایر، 144 نفر مونث (26/97%) و 390 نفر مذکر (73/03%) بود و میانگین سنی آنها به ترتیب 24/1226/32 محاسبه شد؛ این افراد در محل زندگی یا هنگام کوچ معمولا دچار 18 نوع حوادث می شوند که بیشترین فراوانی را آسیب های ناشی از فرو رفتن خار و خورده سنگ های برنده در اندام ها هنگام فعالیت (46/62%) و کمترین فراوانی را آسیب های ناشی از وقوع صاعقه (0/19%)و برق گرفتگی به وسیله دکل های برق (0/19%) داشته است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که بین جنس، فصل های سال، محل ییلاق و میزان حوادث رابطه معنی داری وجود داشت (0/002≥ p) اما رابطه معنی داری بین ایل و طایفه های مختلف این مطالعه و میزان حوادث وجود نداشت. نتیجه گیری: حوادث همانند بسیاری از بیماری ها قابل پیشگیری است و این خود مستلزم توسعه آگاهی عشایر نسبت به رعایت اصول ایمنی در هنگام کوچ و اسکان آنها است پس به نظر می رسد که برای حفظ جامعه عشایری و کاهش آسیب های ناشی از این حوادث باید برنامه ریزی هر چه بهتر توسط مراکز مدیریت حوادث و فوریت های پزشکی کشور در پاسخگویی علمی به این حوادث صورت گیرد.